BEN KÜÇÜKKEN

   Ben küçükken beklemeyi öğrendim kapı eşiğinde,pencere kenarında bir yelin yapraklarını sallarken yataktan fırlayarak kapı eşiğine varmayı öğrendim bir ses duyunca yüreğimin koparak yerinden çıkmasını öğrendim ben küçükken...
Ben yanlış yerde bekledim Rabbim rükuda,secdede bekleyemedim kafamdaki düşüncelere duaları karıştırdım ben dua kapında bekleyemedim Rabbim.
Her duam küçük ellerimle yapılan dualar küçükken yaptığım dualarım olsa Rabbim olmadı elimiz,gözümüz,bedenimizle beraber nefsimizde büyüdü kalbimize kara noktalar attı Rabbim.
Ümit var oluyorum ümit var olmayı kaybetmiyorum çok şükür Rabbim ama dünyaya veda edemiyorum maibeyaz diyiyorum hep beyaz sayfa açıyorum ve mai kalemle BİSMİLLAH diyerek başlıyorum ben küçükken daha güzeldim rabbim sarı saçlarım tombul yanaklarım durmasını bilen bir cengiz vardı.
Büyüdükçe mi değişiyoruz önümüze konan nimetleri görmüyoruz şükretmeyi bilemiyoruz rabbim şimdi hasta bedenime ilaçlar,serumlar veriliyor ama sen sen şifa isminle şifa verirsen iyileşeceğimrabbim ve bu  dört günlük hastalığım öksürüğüm geçecek ama ben burdan çok ders alıcam rabbim söz veriyorum elveda diyebilmek dünyaya dualarım bu yönde rabbim katreler bu yönde Rabbim.

                                   Hasta olan kardeşinize dua ederseniz sevinirim.Allaha emanet hayatdan ders alana kadar maibeyazı anlayana kadar yazılara beklicem ve birde en fazla bekleyeceğim  yer Rabbimin kapısı olması duasıyla...cengiz zübeyir menteşe